venres, 20 de setembro de 2019

NARCISO E ECO, O MITO SEGUNDO OVIDIO

Entre todas as ninfas da montaña, ningunha había tan encantadora como Eco. Só tiña un defecto: falar demasiado. Falaba todo o día e calquera que fose o tema ela sempre tiña a última palabra.
Un día que  Zeus estaba a gozar coas ninfas, apareceu de súpeto a súa dona,  Hera. Todas fuxiron menos Eco quen, para distraer á deusa, comezou a falar, e falou tanto e de tantas cousas que conseguiu entreter e despistar á deusa, dando tempo a todas as ninfas para esconderse. Pero apenas se deu conta  Hera do engano, montou en cólera.
Non volverás burlarte nunca máis- lle dixo a Eco-. Esta lingua tan áxil que tes perderá o súa poder. De agora en diante non poderás iniciar conversación algunha, nin facer outra cousa que aquilo do que agora estás tan ansiosa:  replicar. En verdade vas ter sempre a última palabra, Eco; pero, só isto poderás falar. Nunca máis poderás falar ti a primeira”. Eco comprendeu ben pronto o cruel que era aquel castigo. Viu, pois, Eco a Narciso  vagando polo campo, e ó instante ardeu de amor e seguiuno ás furtadelas, e máis o amaba canto máis o seguía; pero nunca puido falarlle primeiro, porque a súa natureza impedíallo, e houbo de esperar a que el comezase. E isto ocorreu, porque algunha vez que se apartou dos seus compañeiros, Narciso preguntou en alta voz quen estaba presente, e Eco repetiu esta última palabra. Pasmado ó oíla, Narciso gritou "Ven", e ela contestoulle coa mesma voz. Enganado, o mozo seguiu falando, e chegou a dicir: —"Xuntémonos." Contestou Eco coa mesma palabra, e saíu da selva disposta a abrazalo.
Foxe Narciso, e fala: "Morrerei antes que teñas poder sobre nós", e ela tras repetir o últimas catro palabras, volve ocultarse nas selvas, cubreu  o seu rostro con follaxe, e desde entón habita en grutas solitarias. Cavernas e rochas montañosos foron o seu fogar. O seu corpo esmirrou  pola dor e a melancolía ata que quedou sen carne. Os seus ósos transformáronse en rochas  e non quedou dela máis nada que a súa voz, coa cal responde aínda a todo aquel que a chama. Mentres desaparecía pensou: “Para el, queiran os Deuses que, cando ame como eu agora amo, desespere e sufra como a miña alma sofre e desespera”
Némesis, a Deusa da Vinganza, escoitara o rogo daquel pensamento sen voz. Había, no medio dos montes, unha  límpida fonte á cal, por unha razón descoñecida, os pastores non levaban nunca a abeberar os seus gandos. (…) A auga era clara e cristalina: ningunha rama morta, ningunha folla morta manchábana.
Atraído pola caza, chegou un día Narciso ata ela. Facía calor e estaba  sedento. Inclinouse para beber e viu, reflectida, o seu  bellísima imaxe. “É o espírito da auga” díxose, debido a que xamais se viu nun espello. Encantado,  arrodillouse para mirar e xa non puido apartar a súa mirada da auga. Inclinouse aínda máis para bicar aqueles beizos  semiabiertos e alongou os brazos para abrazar aquela imaxe tan encantadora. Tocando a auga, a imaxe desapareceu, esparexida en mil ondas. Ao cabo dun segundo volveu aparecer, tan clara e  nítida como antes.
Espírito fermoso- dixo Narciso- por que me foxes? Non pode desgustarche o meu rostro, porque todas as ninfas das montañas namóranse de min e ti mesma tes todo o aspecto de non serche indiferente. O teu sorriso responde á miña. Cando tendo os brazos cara a ti, ti fas o mesmo”.
Ardentes bágoas de desexo bañaron as súas fazulas e caeron sobre a superficie cristalina da auga. Desapareceu de novo a imaxe. “Oh, non te vaias- rogou- ; se non podo tocarche, deixa polo menos que che mire!” E Narciso xa non puido afastarse de alí. Un día tras outro quedou, de xeonllos sobre a auga, devorando cos ollos a súa propia imaxe. O amor, que desprezara tantas veces, consumíao agora de tal modo que perdeu a cor e non foi xa máis que unha sombra de si mesmo. Non podía facer outra cousa que suspirar: “Ai! Ai!”, e Eco contestáballe: “Ai!”
Ó fin Narciso desvaneceuse do todo e desapareceu do mundo dos vivos. Pero a súa sombra, mentres atravesaba a Lagoa  Estigia, non podía apartar a súa vista do río, para captar por última vez a imaxe tan amada. As ninfas, que lle entregaban o seu amor, construíron con leña dos bosques unha gran  pira funeraria pois querían incinerar o seu corpo, como era costume, pero en ningún lugar puideron atopar os seus restos. Só unha flor branca como a cera e co corazón púrpura, atoparon no sitio onde el adoitaba  arrodillarse e suspirar. As ninfas, abatidas, deron a esta pálida e melancólica flor o seu nome: Narciso.

Ningún comentario:

Publicar un comentario